Bijbelverhalen

In de slaapkamer van Selina klinkt een luide knal, even later gevolgd door een kreet. Danny rent naar de kamer van zijn zusje om te kijken wat daar gebeurt. Selina heeft een broek over haar hoofd gedaan zodat ze niks meer ziet en is tegen de kast aangelopen. Als Danny binnen komt rennen trekt ze de broek van haar hoofd en zegt: Wat kom je doen? Danny wijst op zijn voorhoofd, ben je gek geworden of zo? Wie gaat er nu met een broek over het hoofd lopen? Dat is toch dom, dat doe je toch niet? Ik speel gewoon blindemannetje, ik probeer of ik kan lopen zonder iets te zien, zegt Selina lacherig. Dat gaat niet, dan loop je overal tegenaan, zegt Danny boos. Hoe kun je nu zo naïef zijn, je kon toch van tevoren wel bedenken dat je dan iemand nodig hebt om je te leiden? Selina kijkt stomverbaasd, hoe bedoel je? Nou precies zoals ik het zeg, je moet iemand hebben die jou vertelt welke kant je op moet lopen, die bijvoorbeeld links of rechts zegt, of rechtdoor, iemand die jou kan brengen naar de juiste plek, zegt Danny vastberaden. Selina kijkt met open mond naar hem, dat ze daar zelf niet aan gedacht heeft. Ja natuurlijk ik heb iemand nodig die mij de weg wijst, wat ben jij toch een slimme broer. Wil jij mijn leiden? Danny kijkt haar geïrriteerd aan, dat dacht je toch niet hè! Ik ben niet van plan om mijn tijd te verknoeien met domme spelletjes, zoek daar maar iemand anders voor, papa en mama zijn wel thuis. Ja, dat is het beste idee ooit, Selina rent naar beneden met haar broek in de hand en stormt de huiskamer in. Mama kun je me helpen? Ik heb iemand nodig die mij de weg wijst. Mama loopt vanuit de keuken de huiskamer in en kijkt verwonderd naar Selina, waar wil je heen?, vraagt ze. We moeten zo eten, je mag nu niet meer naar buiten! Nee, dat bedoel ik niet, zegt Selina, ik wil gewoon blindemannetje spelen, ik doe die broek over mijn hoofd, dan zie ik niks en dan moet jij mij vertellen hoe ik moet lopen zodat ik goed aan kom. Ze trekt de broek weer over haar hoofd en zegt: Begin maar. Ho eens even, moppert moeder, ik ben eten aan het maken, ik kan nu niet een spelletje met jou doen, ik heb het veel te druk voor die onzin, vraag papa maar. Papa heeft alles allang gehoord, hij zit met een grote glimlach op de bank te kijken naar Selina. Het lijkt zo raar maar ook grappig, een meisje met een broek over haar hoofd. Ik maak eerst even een foto, zegt papa, Selina schrikt ze trekt de broek snel van haar hoofd, als je dat maar laat, zegt ze, ze trekt hem aan zijn arm, kom zeg waar ik heen moet. Ze doet de broek weer over haar hoofd…. begin dan…. Selina is ongeduldig. Papa zegt: let op, loop rechtdoor… en terwijl hij het zegt begint ze al te lopen. Ze gaat veel te snel, papa roept stop, je moet nu naar links. Selina loopt per ongeluk naar rechts. Ho… roept papa, ik zei links en niet rechts. Selina stopt en loopt snel naar links. Nu moet je 5 stappen rechtdoor en dan rechtsaf. Selina telt… één, twee, drie, vier, vijf… vervolgens gaat ze naar rechts en loopt met een knal tegen de muur . Au… dat is niet eerlijk roept ze. Papa lacht, hij zegt: Ik maak graag grapjes dat weet je toch. Ja dat weet Selina maar al te goed, ze trekt de broek van haar hoofd en kijkt hem boos aan, ze wrijft over haar voorhoofd. Ze loopt naar de spiegel en kijkt nog eens goed, ze wijst naar de plek op haar hoofd en zegt: Jouw schuld.
Mama komt weer de kamer ingelopen, ze heeft vanuit de keuken alles gehoord en gadegeslagen, ze zegt: Dat heb je met blindemannetje, de persoon die jou de weg wijst kan ook een weg wijzen die niet goed gaat, die kan je zelfs de sloot in laten lopen of tegen muren op, wanneer je iemand vraagt om je de weg te wijzen moet je zeker weten dat de persoon echt te vertrouwen is. Maar papa is mijn vader, die is toch wel te vertrouwen? Selina kijkt verontwaardigd. Mama schiet in de lach, ja papa wel, maar hij houdt  een klein beetje teveel van grapjes. En toch is het een leuk spel zegt Selina. Papa en mama zijn het helemaal met haar eens, ja dat wel.
De kamerdeur gaat open, Danny komt binnenlopen en vraagt: En? Is het gelukt?
Ja hoor, zegt Selina, ga jij maar weer weg, jij wilt niet meedoen, dus ga lekker terug naar je kamer. Danny kijkt haar boos aan, niks ervan, ik blijf hier, ik wil wel eens zien hoe jij loopt met een broek over je hoofd. Mooi niet, moppert Selina, ik vertik het, het is mooi geweest. Met die broek zie je niks, helemaal niks, geen kast, geen deur, geen muur, niemand. Het is donker en moeilijk en papa liet me tegen de muur op lopen. Danny schiet in de lach, lekker zeg, daar heb je wat aan. Papa moet ook lachen, maar heb je nu ook wat geleerd zegt hij tegen Selina. Ja zegt Selina, dat jij onbetrouwbaar bent. Ho ho zegt papa, dat valt toch wel mee, het was maar een grapje. Ja dat weet Selina wel, ze schiet in de lach, maar toch was het niet eerlijk. Maar weet je wat je hier ook van had kunnen leren, zegt mama. Nou? Papa, Danny en Selina zeggen het tegelijk, ze kijken mama vragend aan…. Je kunt hiervan leren dat je in het leven ook niet alles en iedereen ziet. De Here God kun je niet zien en toch wil Hij jou leiden. Nou dat gaat niet, roept Selina luid, ik zie Hem niet en ik hoor Hem ook niet. Als je niks ziet en niks hoort moet je nooit gaan lopen, dan gaat het mis. Als je de tijd neemt, als je Hem vraagt, zal Hij je leiden, Hij zal je de weg wijzen en vertellen hoe je moet leven. Danny kijkt met gefronste wenkbrauwen naar mama, ik weet het nog zo net niet hoor, zegt hij bedenkelijk. Toch is het zo, zegt mama. Hij spreekt, soms is dat net een fluisterstem, maar ook kun je in de bijbel lezen welke weg je moet gaan en hoe je moet leven en hoe je gelukkig kunt worden en waar je Hem kunt vinden. Daar staat alles in, het is Zijn woord. Dus als je het gevoel hebt dat je een blinddoek voor je ogen hebt, als je even niet weet waar je heen moet gaan of wat je moet doen dan kun je dat in de bijbel vinden. En als je bidt en vertrouwt op God dan zal Hij jou de juiste woorden geven, Hij zal je leiden zoals een Herder die de schapen naar de stal brengt, je zult veilig zijn, Hij is betrouwbaar. Echt waar?, vraagt Selina? Echt waar, zeggen papa en mama in koor, echt waar! Gaan we nu eten, vraagt Danny, ik heb trek, heerlijk boerenkool. Boerenkool?, zegt mama, hoe weet je dat, je hebt nog helemaal niet in de keuken gekeken. Hoeft ook niet, zegt Danny lachend, ik ruik het van verre. Zie je nu wel, zegt mama, je hoeft niet altijd alles te hebben gezien om te weten of het er is, zo is het ook met God, je ziet Hem niet en toch weet je dat Hij er is. Ze lopen naar de eettafel, mama schept het eten op  en even later zitten ze te smullen van de boerenkool met worst!