Vanaf nu doe ik alleen wat ikzelf wil, roept Ester door de straten. Stampvoetend staat ze voor haar huis, ze is boos en dat is nog heel zacht uitgedrukt, want eigenlijk is Ester woedend. Iedereen bemoeit zich met haar, ze weten het allemaal beter, papa, mama, haar grote broer en zelfs haar kleine zusje. Het staat Ester helemaal niet aan dat alle mensen regels voor haar bedenken, dat ze haar vertellen wat ze moet doen en dat ze dan ook nog eens gaan zeggen welke schoenen ze aan moet trekken? Dat kan toch helemaal niet. Ester wil gewoon haar mooie ballerina schoenen aan, ze schitteren en ze glimmen, ze zijn prachtig wit van kleur en ze zien eruit alsof ze splinternieuw zijn. Nou ja dat zijn ze ook, splinternieuw en net gekocht en daarom mag Ester de schoenen niet aan als ze buiten gaat spelen. Ester stampt nu niet meer, maar praat hardop: Mama ook altijd met haar gezeur, krijg ik eindelijk nieuwe schoenen en mag ik ze niet aan en papa precies zo, hij zegt dat ik ze vast weer stuk maak, alsof ik niet goed op kan letten. Jaja en Ernst die moet zich er helemaal niet mee bemoeien, die heeft zoals gewoonlijk weer gezegd dat ik een kluns ben en dat ik vast in de blubber val, ja en alsof dat nog niet genoeg is heeft Merel ook haar mondje opengetrokken, die snotneus, wil ze mij vertellen dat ik moet leren luisteren. Ester moppert en moppert en moppert, ze staat nog steeds te praten tegen zichzelf, ze hoort mama roepen: Ester kom eens terug en zet je nieuwe schoenen in de schoenenkast, trek oude schoenen aan. Dacht je toch niet hè, mompelt Ester, ze stopt haar vingers in haar oren en loopt gewoon weg. Toch hoort ze papa nog schreeuwen: Ester komen! Onmiddellijk!! Mooi niet… zegt Ester dapper tegen zichzelf: Ik ga lekker spelen met mijn nieuwe schoenen en ik laat ze aan iedereen zien. Ze loopt naar de speeltuin.. naar haar vriendjes en vriendinnetjes, ze stapt door het blubberige zand. Kijk eens, zegt ze apetrots, dit zijn mijn nieuwe schoenen, net gekocht, wat vinden jullie ervan? Susanna vindt de schoenen prachtig. Terwijl Ester als een danseresje door de speeltuin danst kijkt Susanna verbaasd toe. Jan vindt er helemaal niks aan: Dat zijn meidenschoenen zegt hij. Ja natuurlijk zijn dat meidenschoenen, schreeuwt Ester boos. Echt weer een opmerking voor jongens, maar daarom zijn ze nog wel mooi?, roept ze verontwaardigd. Nou ja smaken verschillen, mompelt Jan, hij draait zich om en loopt weg, hij heeft geen zin aan ruzie. De andere kinderen zeggen niks meer, alleen Joop doet nog een poging. Ik vind ze wel leuk voor een meisje, zegt hij, maar ze zijn niet geschikt voor de speeltuin, straks gaan ze stuk. Dat had hij beter niet kunnen zeggen, want Ester is nu woedend, ze gaat tekeer als een stier, ze roept: Niet geschikt voor de speeltuin, begin jij nu ook al? Hoezo, vraagt Joop, waren er meer mensen die dat zeiden? Wat dacht je, zegt Ester kwaad, mama zei het, papa, Ernst en zelfs Merel zat er over te drammen. Oh, zei Joop verbaasd en mocht je toch met deze schoenen hierheen komen? Nee natuurlijk niet, roept Ester boos, ik moest oude schoenen aan, maar dat dacht je toch niet hè, dat dacht je toch niet! De andere kinderen kijken verschrikt, hun mond open van verbazing, is Ester gewoon met haar nieuwe schoenen naar de speeltuin gegaan terwijl het niet mocht, heeft ze niet geluisterd? Oei, dan krijgt ze vast straf. Wat dom van je, zegt Rini ineens, wat dom van je. Dom van me?, vraagt Ester verbaasd, wat is dom van me? Dom dat je niet geluisterd hebt, zegt Rini, als je niet naar je vader en moeder luistert krijg je straf. Nou en, zegt Ester kattig en trouwens, het gaat jou niks aan. Dan moet je die schoenen niet laten zien, zegt Rini en niks vertellen. Als ik jou was zou ik maar beter luisteren en naar huis gaan, straks krijg je straf en mag je een week niet buiten spelen, dat had ik vorige week ook. Nu schrikt Ester toch wel een beetje, ja dat zou kunnen dat ze straf krijgt, misschien moet ze toch maar naar huis gaan.
Ze kijkt nog eens naar haar mooie schoenen.. er zit best veel zand op. Joop kan het niet laten en zegt: Zie je nou wel.. ze worden helemaal vies, dat kan niet met zulke schoenen naar de speeltuin. Eigenwijze meid, luister toch eens naar een ander. Nu wordt Ester zó kwaad, zo kwaad is ze niet vaak geweest, ze schopt met haar nieuwe schoenen het vieze zand naar hem toe, het zand komt in de schoenen en op de schoenen, het ziet er niet uit. Ja, roept Joop boos: Maak ze nog maar viezer, domme domme meid. Oh wat is Ester kwaad, ze besluit om tegen hem te zeggen wat ze van hem denkt. Jij snertjoch, roept ze verontwaardigd, je weet altijd alles beter, maar ik luister niet naar jou, helemaal niet, ze stopt haar vingers in haar oren, draait zich om en loopt weg, naar huis.
Maar als ze door de straten loopt weet ze al dat ze fout was, ze heeft niet goed geluisterd en is ongehoorzaam geweest, ze had moeten doen wat papa en mama zeiden. Joop had gelijk en de anderen ook: Domme domme Ester. Haar schoenen onder het zand en haar vingers nog in haar oren, daar loopt ze….!
De deur van het huis gaat al open, mama staat in de deuropening, ze heeft een boos gezicht, ze schudt met haar hoofd en ze zegt: Oh oh oh, kom jij maar snel binnen dan zal ik jouw oren eens wassen, want volgens mij versta jij mij niet, er zit vast viezigheid in. Ester doet van schrik haar vingers weer uit haar oren en kijkt mama verbaasd aan en zegt: Mijn oren vies? Hoe kom je erbij, mijn oren zijn schoon.. maar mijn schoenen zijn wel vies. Ze kijkt er wat verdrietig naar. Mama heeft geen medelijden met Ester, ze zegt, doe die schoenen uit en ga de kamer in, papa en ik willen eens goed met jou praten.
Oh oh, daar zit ze op de bank met haar hoofd naar beneden, ze schaamt zich toch een beetje. En ze weet dat mama en papa gelijk hebben als ze haar vertellen dat heel veel mensen liever hun vingers in hun oren stoppen omdat ze niet willen horen wat anderen zeggen, want ze doen liever wat ze zelf willen, maar zo werkt dat niet. Mama zegt: Je moet luisteren en gehoorzaam zijn. Je moet naar je juf luisteren en je meester, naar je vader en je moeder, naar andere mensen en natuurlijk ook naar de Here God. Ook de Here God vraagt aan de mensen om te doen wat Hij zegt en aan alle mensen die naar Hem luisteren en Hem volgen zal Hij laten zien hoeveel Hij van hen houdt. Hij wil ook voor jou zorgen, zegt mama en Hij weet wat goed voor jou is, net als papa en ik, wij weten dat ook. Als God zegt wat je doen moet, dan moet je dat gewoon doen en als wij zeggen wat je doen moet dan moet je ons ook gehoorzamen. God heeft jou aan ons gegeven zodat wij voor jou kunnen zorgen, vergeet dat nooit. Als je gehoorzaam bent word je beloond en als je stout doet en ongehoorzaam krijg je straf. Daar schrikt Ester van: Ze zegt bang: Moet ik nu een hele week binnen blijven, nee toch zeker hè? Nee ze heeft geluk, voor deze keer mag ze haar oude schoenen aandoen en weer buiten spelen, maar ze moet beloven om nooit weer zo ongehoorzaam te zijn en te vertrouwen op papa en mama, want zij weten wat goed voor haar is. Dat belooft Ester, ze is blij met haar papa en mama en ze is ook heel erg blij met God.