Bijbelverhalen

Kennen jullie het verhaal al van Elkana? Elkana was een man met twee vrouwen. Horen jullie wel wat ik zeg? Hij had twee vrouwen, de ene heette Hanna en de andere Peninna. Peninna had kinderen en Hanna niet, Hanna was daar verdrietig over. Zij wilde ook graag kinderen hebben, maar ze kreeg ze niet. Ieder jaar ging Elkana met zijn gezin de stad uit naar Silo toe om offers aan de Here God te brengen. Elk jaar als het dan weer zover was gaf Elkana ook wat van het offervlees aan Peninna en haar zonen en dochters, zij kregen allemaal een deel van Elkana, maar weten jullie wat Hanna kreeg? Hannakreeg het dubbele, hij gaf Hanna altijd veel meer dan de anderen, want hij hield heel veel van Hanna en hij vond het niet erg dat ze hem geen kinderen had kunnen geven. Elkana was niet boos, maar Peninna die andere vrouw bleef haar ermee pesten, ze treiterde Hanna en plaagde haar omdat de Here God haar geen kinderen had gegeven. Hanna werd hier heel verdrietig van en huilde veel en ze wilde niet meer eten.
Elkana troostte haar, hij zei dan tegen Hanna, waarom huil je toch, waarom ben je zo verdrietig en wil je niet eten? Je moet niet verdrietig zijn omdat je geen kinderen hebt, want ik ben toch veel meer waard dan zelfs tien zonen?
Op een dag toen ze gegeten en gedronken hadden, ging Hanna naar de tempel, dat is een soort heiligdom, een kerk en ze zag bij de deuropening de priester Eli zitten op een stoel.
Ze bad tot de Here God, ze huilde en was droevig en vertelde Hem wat haar dwarszat en ze deed Hem een belofte. Ze zei tegen de Here God, als U naar mij omkijkt en aan mij denkt en mij een zoon geeft dan zal ik ervoor zorgen dat hij zijn hele leven voor de Here God geeft en dan zal zijn haar er niet afgehaald worden, niemand zal met een scheermes aan zijn hoofd komen.
Zij bleef maar bidden en bidden, heel lang en Eli lette op haar mond, want weten jullie wat zo gek was? Hanna was aan het bidden, maar dat deed ze niet hardop en toch bewoog ze haar lippen. Ze praatte zonder geluid. De Here God hoort dat wel, dus dat is niet erg, maar Eli dacht dat ze dronken was. Hij ging naar Hanna toe en vroeg hoelang ze nog wilde blijven en of ze niet beter naar huis kon gaan om te slapen, zodat ze weer gewoon zou kunnen doen. Oh oh oh, Hanna bleef gelukkig rustig en zei tegen Eli dat ze geen wijn had gedronken en ook geen andere drank, maar dat ze gewoon heel erg verdrietig was en dat ze alles echt alles aan de Here God had verteld, alles wat in haar hart zo’n pijn deed had ze bij God gebracht. Zij had zolang tot de Here God gesproken omdat zij zoveel verdriet had en dat maakte ze Eli duidelijk.
Eli bemoedigde haar en zei: Ga terug in vrede en de God van Israël zal je geven wat je gevraagd hebt. Nou dat waren nog eens mooie woorden, Hanna ging gelijk naar huis, ze begon weer te eten en ze keek niet langer bedroefd, er was iets veranderd, zou dat door de belofte van Eli zijn gekomen? Ik denk het wel, ik denk dat Hanna ineens weer hoop had, hoop op een wonder van God. En die hoop werd waarheid, want weten jullie wat er gebeurde? Hanna en Elkana en de mensen die mee waren naar Silo gingen terug naar huis en Elkana was lief voor Hanna en een jaar later kregen ze een kindje, een jongetje. Had Hanna niet om een zoon gevraagd? Nu had ze een zoon en ze noemde hem Samuël en ze zei: Ik heb hem aan de Here gevraagd. En toen kwam de dag dat Elkana weer met zijn gezin op weg naar de tempel ging in Silo om voor het aangezicht van de Here God te verschijnen en offers te brengen. En dit keer moest hij ook doen wat Hanna aan God beloofd had, want had Hanna niet beloofd om haar zoon, Samuël voor de Here God te laten leven? Hanna wilde nog niet mee metElkana, ze wilde het kind nog te eten geven en ze zei tegen Elkana dat hij maar alvast moest gaan, dan zou zij wel komen om Samuël te brengen. Toen ze klaar was deed ze het echt, ze bracht de kleine jongen naar de tempel en ze nam drie stieren mee, ook meel en een kruik wijn. Jullie zullen vast willen weten hoe dit verder ging, ik zal het jullie vertellen. Er werd een stier geslacht, dat was vast het offer voor God, maar het belangrijkste moment komt nog, want dat was het moment dat het jongetje naar Eli gebracht werd. Toen vertelde Hanna aan Eli van het jaar daarvoor, van die keer dat zij daar aan het bidden was en dat zij aan de Here God vroeg om een zoon en van haar belofte aan God. Ze zei tegen Eli: Ik heb deze jongen gekregen en wil hem nu aan de God teruggeven zodat hij alle dagen van zijn leven voor de Here God zal leven. Dat was een heel bijzonder moment en Eli knielde neer voor de Here God, hij was dankbaar.

Dit verhaal is te vinden in 1 Samuël 1